'S e geamhradh a th'ann fhasthast

Sgrìobh mi an dè gun do ràinig mòran luchd-turais ann am Muile Didòmhnaich. Bha iad airson dol do dh’Eilean Idhe. Mar sin, rug iad air a’ chiad bhàt’-aiseig bhon Òban gu Creag an Iubhair (Muile). An uair sin dhràibh iad tro Mhuile gus an do ràinig iad Fionnphort aig meadhan-latha. Bha trì uairean aig na luchd-turais airson beirsinn air a’ bhàta eadar Fionnphort agus I (cha bhi an turas a’ toirt ach 10 mionaidean a thìde), cuairt timcheall I a dhol agus beirsinn air a’ bhàta air ais do Fhionnphort. Trì uairean – àm gu leòr, nach e? Chan e ...

A dh’aindeoin na h-aimsire bhrèagha, ‘s e geamhradh a th'ann. Beiridh am bàta 250 luchd-aiseig as t-samhradh, ach chan fhaod am bàta ach 50 luchd-aiseig a bheirsinn anns a’ gheamhradh (riaghailtean sàbhailteachd). AGUS a rèir a’ chlàir-ama gheamhraidh chan e ach aon bhàt-aiseag gach uair.

A bheil thu math air matamataic?

5 busaichean @ 50 duine an urra ≠ dà bhàta @ 50 duine an urra

Mar sin bha a’ bhùth agus an taigh-seinnse ann am Fionnphort dian-trang gu dearbh.

Agus, gu h-obann, aig 3.15f dh’fhag na luchd-turais anns na busaichean aca airson beirsinn air a’ bhàt-aiseag mu dheireadh dhan Òban. Agus bha Fionnphort sàmhach a-rithist.